“Mensen die aan een depressieve stoornis lijden, hebben het al zwaar. En dat psychisch lijden wordt nog zwaarder omdat de buitenwacht zelden enig begrip kan opbrengen.
Aan de patiënt is, zo op het oog, weinig bijzonders te zien waardoor de indruk bestaat dat het allemaal wel meevalt. Het tegendeel is waar: het depressief lijden is zo ontwrichtend dat het nauwelijks in woorden uit te drukken is. Daarom voelt de patiënt zich ook nog eens in het nauw gedreven als hij zich tegenover de buitenwacht moet verantwoorden.”

Dit las ik eens in de krant….en het is waar. Ik merk het zelf in mijn omgeving. Mensen willen er ook niets van weten…..want ja, ze willen niet horen dat je soms niet altijd even gelukkig bent met jezelf…….ze willen niet horen dat het niet goed gaat met je…………ze willen niet in het bijzijn van iemand zijn die een depressieve stoornis heeft.

Ik vind dat iedereen mag weten dat het soms niet zo goed gaat met mij. Ik maak dat zelfs kenbaar op Facebook. Toch valt het mij wel op je dan opeens heel veel “vrienden” niet meer ziet reageren, want ja…..wat moeten ze ermee.
Ze zetten liever zelf leuke plaatjes neer en dan maar hopen op veel likes, de duimpjes die omhoog staan.
Maar bij mijn berichten van het niet goed gaan, tja…daar kan je geen duimpje omhoog geven. 😉

Mijn idee is dat men weleens zou kunnen nadenken dat er mensen zijn die depressieve stoornissen hebben, graag contact hebben en willen houden met de buitenwereld. Juist omdat ze binnen zitten, juist omdat ze zich niet zo goed voelen (voorzichtig gezegd). Noem het een sociaal gebeuren. Noem het sociale controle zonder dat het echte controle is.

Ik zou er niet aan moeten denken dat ik een keer lees dat er een bekende “vriend” maandenlang in huis ligt……..overleden………