Gisteren liep ik in de supermarkt en zag daar een oud echtpaar staan. Zij voor het boodschappenwagentje, hij naast haar. Toen ik iets uit het schap wilde pakken hoorde ik hem zeggen: “Mag jij straks betalen bij de kassa.”
Ik ving haar blik op en zag een oud dametje staan die al ver leek met haar gedachtegang. Zij keek mij aan en zei tegen mij: “Ik heb niet eens een portemonnee bij me.” Haar echtgenoot vertelde haar dat zij die echt wel bij zich had.
Ik op mijn beurt zei tegen het dametje dat wij vrouwen altijd de pineut zijn met betalen…….ze moest er om lachen en de man ook.
Toen ze verder liepen, hoorde ik haar zeggen: “Mannen zijn tirannen!” en dat herhaalde ze een aantal maal.

Het was een aandoenlijk gezicht. Het echtpaar wat samen nog boodschapjes deed, hij die zich ontfermde over zijn vrouw die in een andere dimensie leek te zitten. Ik bleef staan en keek alleen maar.

Later bij de kassa stonden we naast elkaar. Het echtpaar bij kassa 3 en ik bij kassa 4. Hij kwam naar me toe en fluisterde in mijn oor: “Ze doet het toch maar!!” en liep snel weer terug naar zijn karretje. Ik kreeg een brok in mijn keel. Ik liep naar hem toe, omarmde hem en fluisterde dat ik hem bewonderde. Dat ik mijn petje afdeed voor wat hij voor zijn vrouw deed. Hij keek mij aan, haalde zijn schouders een beetje op en zei alleen maar: “ach…..”.

Dit zijn de dingen die mijn dag goedmaken, die mij doen beseffen dat het leven een en al wonder is. Dat je er van kan maken wat je zelf wilt, maar dat je ook je plichten hebt. Vanuit je hart leven, vanuit liefde maar ook omdat het zo vanzelfsprekend is. Zorgen voor elkaar….hoe mooi kan het zijn ondanks dat het super zwaar kan zijn door ziektes. Hoe sterk kan je zijn.

Thuis gekomen genoot ik nog na van het tafereel en besefte dat deze gebeurtenis ons ook zal overkomen.  Hoe sterk zullen wij zijn tegen die tijd?

(©) Angela van der Ploeg – 8 dec. 2017